Μῦθοι Αἰσώπειοι· σϙγ', σϙδ', σϙε'

Παῖς <ἀκρίδας θηρεύων> καὶ σκορπίος

Παῖς τις ἐθήρευεν ἀκρίδας. Ἰδὼν δὲ σκορπίον, ἐπάρας τὴν χεῖρα, ἔμελλε συλλαμβάνειν αὐτόν. Ὁ δὲ σκορπίος δείξας τὸ κέντρον· ὦ οὗτος ἔφη, εἰ συνέλαβές με, ὥσπερ αἱ ἀκρίδες ἀπέθανες ἄν.

Ἀνάγνωσις τοῦ σϙγ' μύθου

Παῖς καὶ κόραξ

Γύνη τις ἤκουσε ἀπο τῶν μάντεων ὅτι ὁ ἑαυτῆς υἱὸς ὑπὸ κόρακος ἀποθανεῖται. Διὸ εἰσθεῖσα τὸ τέκνον εἰς κιβωτὸν ἔτρεφετο αὐτὸ ἐκεῖ ἐγκεκλῃμένον. Τέλος δέ, τῆς μητρὸς τὸν σῖτον παρεχούσης, τὸ παιδίον ἐξετείνε τὴν κεφαλήν. Καὶ τῆς βαρείας τοῦ κιβωτοῦ λαβῆς ὑπ' αὐτὸ πεσούσης, τὸ παιδίον ἀπέκτεινεν κατὰ τὴν μοῖραν.  Ὀνομάζεται γὰρ διὰ τὴν μορφὴν ἡ λαβὴ  κόραξ.

Ἀνάγνωσις τοῦ σϙδ' μύθου

Παῖς καὶ λέων <γεγραμμένος>

Πρέσβυς τις διὰ ὀνείρου εἶδε τὸν μονογενῆ υἱὸν ὑπὸ λέοντος ἀποθανεῖν. Μάλα οὖν φοβούμενος μὴ τοῦτο ἀληθῶς συμβῇ, τὸ ὄναρ τῷ υἱῷ ἐξηγησάμενος, ἔκλεισεν αὐτὸν ἐν καλλίστῃ οἰκίᾳ. Αὐτὴ δ' ἦν ζῴων εἰκόσι ποικίλων κεκοσμημένη. Ὁ δὲ νεανίας τὴν ἐλευθερίαν ἐπιθυμῶν, θεασάμενος λέοντα γεγραμμένον, ἔπαισε τῆ χειρὶ τὸν τοῖχον. Καὶ διὰ τοῦτο τραυματισθεὶς ἐπύρεξε. Καὶ οὐκ ἐσώθη ἀλλ' ἐτελεύτησεν κατὰ τὴν μοῖραν.

Ἀνάγνωσις τοῦ σϙε' μύθου

Παῖς <ἀκρίδας θηρεύων> καὶ σκορπίος
Παῖς πρὸ τοῦ τείχους ἀκρίδας ἐθήρευε. Πολλὰς δὲ συλλαϐών, ὡς ἐθεάσατο σκορπίον, οἰηθεὶς ἀκρίδα εἶναι, κοιλάνας τὴν χεῖρα, οἷός τε ἦν καταφέρειν αὐτόν. Καὶ ὃς τὸ κέντρον ἐπάρας εἶπεν· « Εἶθε γὰρ τοῦτο ἐποίησας, ἵνα καὶ ἃς συνείληφας ἀκρίδας ἀπολέσῃς. »
Οὗτος ὁ λόγος διδάσκει μὴ δεῖν πᾶσι τοῖς χρηστοῖς καὶ τοῖς πονηροῖς κατὰ ταὐτὰ προσφέρεσθαι.
Παῖς καὶ κόραξ
Μαντευομένης τινὸς περὶ τοῦ ἑαυτῆς παιδὸς νηπίου ὄντος, οἱ μάντεις προέλεγον ὅτι ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθήσεται. Διόπερ φοϐουμένη λάρνακα μεγίστην κατασκευάσασα ἐν ταύτῃ αὐτὸν καθεῖρξε, φυλαττομένη μὴ ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθῇ. Καὶ διετέλει τεταγμέναις ὥραις ἀναπεταννῦσα καὶ τὰς ἐπιτηδείους αὐτῷ τροφὰς παρεχομένη. Καί ποτε ἀνοιξάσης αὐτῆς καὶ τὸ πόμα ἐπιθείσης, ὁ παῖς ἀπροφυλάκτως παρέκυψεν. Οὕτω τε συνέϐη τῆς λάρνακος τὸν κόρακα κατὰ τοῦ βρέγματος κατενεχθέντα ἀποκτεῖναι αὐτόν.
Παῖς καὶ λέων <γεγραμμένος>
Υἱόν τις μονογενῆ γέρων δειλὸς ἔχων γενναῖον καὶ κυνηγεῖν ἐφιέμενον, τοῦτον καθ’ ὕπνους εἶδεν ὑπὸ λέοντος θανατωθέντα. Φοϐηθεὶς δὲ μὴ ὕπαρ γένηται καὶ ἀληθεύσῃ ὁ ὄνειρος, οἴκημα κάλλιστον καὶ μετέωρον κατασκευάσας, ἐκεῖσε τὸν υἱὸν παρεφύλαττε. Ἐζωγράφησε δὲ καὶ τὸ οἴκημα πρὸς τέρψιν παντοίοις ζῴοις, ἐν οἷς καὶ λέων ἐμορφώθη. Ὁ δὲ ταῦτα μᾶλλον ὁρῶν πλείω τὴν λύπην εἶχε. Καὶ δήποτε πλησίον τοῦ λέοντος στάς· « Ὦ κάκιστον θηρίον, εἶπε, διὰ σὲ καὶ τὸν ψεύστην ὄνειρον τοῦ ἐμοῦ πατρὸς γυναικείᾳ ἐνεκλείσθην φρουρᾷ· τί σοι ποιήσω ; » Καὶ εἰπὼν ἐπέϐαλε τὴν χεῖρα τῷ τοίχῳ ὡς τυφλώσων τὸν λέοντα. Σκόλοψ δὲ τῷ ὄνυχι αὐτοῦ ὑπεισδὺς ἄλγημα ὀξὺ καὶ φλεγμονὴν μέχρι βουϐώνων εἰργάσατο· πυρετός τε ἐπὶ τούτοις ἀνάψας τὸν παῖδα θᾶττον τοῦ βίου ὑπεξήγαγεν. Ὁ δὲ λέων καίπερ γραπτὸς ὢν τοῦτον ἀνῃρήκει, μηδὲν τῷ τοῦ πατρὸς ὠφεληθέντα σοφίσματι.
Ὅτι ἃ δὴ μέλλει συμϐαίνειν τινί, ἐγκαρτερείτω τούτοις γενναίως καὶ μὴ σοφιζέσθω· οὐ γὰρ ἐκφεύξεται.