Μῦθοι Αἰσώπειοι· σϙ', σϙα', σϙβ'

Ὄφις καὶ καρκῖνος

Κοινωνία ἦν μετὰ καρκίνου καὶ ὄφεως. Ὁ μὲν ἀγαθὸς ἦν, ὁ δὲ πονηρός. Καὶ ὁ καρκῖνος ἀεὶ παρᾔνει τῷ ὄφει ὀρθωθῆναι. Ἐκεῖνος δὲ οὐκ ἤθελεν. Τέλος δέ, τοῦ ὄφεως καθεύδοντος, ὁ καρκῖνος ἐπὶ τιμωρίᾳ ἀπέκτειν αὐτόν. Ἐπειδὴ ὁ νεκρὸς τοῦ ὄφεως ὠρθωμένος ἦν, ὁ καρκῖνος εἶπεν ὅτι ἔδει τὸν ὄφιν ἐκτείνεσθαι πρὸ τοῦ ἀποθανεῖν.

Ἀνάγνωσις τοῦ σϙ' μύθου

Ὄφις πατούμενος καὶ Ζεύς

Ὄφις τις ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων πατούμενος ἱκέτευσε τὸν Δία ἵνα ὠφελοίη. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο λέγων ὅτι ἔδει  τὸν ὄφιν δακεῖν τὸν πρῶτον πατήσαντα τοῦ τοὺς ἄλλους διδάσκειν.

Ἀνάγνωσις τοῦ σϙα' μύθου

Παιδίον ἐσθίον σπλάγχνα

Ποιμένες τινὲς αἶγα θύσαντες ἐκάλεσαν τοὺς παρόντας  εἰς δεῖπνον.  Καὶ μετ' ἐκείνων ἦσαν γύνη τις πενομένη καὶ τὸ παιδίον αὐτῆς. Οὕτω δὲ τὸ παιδίον κατέφαγεν ὥστε ἀλγοῦν τὴν γαστέρα ἐκβάλλειν τὸ κρέας διὰ τοῦ στόματος. Μεριμνῶντος δὲ τοῦ παίδος μὴ τὰ ἑαυτοῦ σπλάγχνα ἐμῇ, ἡ μήτηρ παρέκαλεσὲν αὐτὸν λεγοῦσα ὅτι ταῦτα εἴη τῆς αἰγός, οὐδὲ τοῦ υἱοῦ.

Ἀνάγνωσις τοῦ σϙβ' μύθου

Ὄφις καὶ καρκῖνος
Ὄφις καὶ καρκῖνος ἐν ταὐτῷ διέτριϐον. Καὶ ὁ μὲν καρκῖνος ἁπλῶς τῷ ὄφει καὶ εὐνοϊκῶς προσεφέρετο· ὁ δὲ ἀεὶ ὕπουλός τε καὶ πονηρὸς ἦν. Τοῦ δὲ καρκίνου συνεχῶς αὐτῷ παραινοῦντος ἐξαπλοῦσθαι τὰ πρὸς αὐτὸν καὶ τὴν αὐτοῦ διάϐεσιν μιμεῖσθαι, ἐκεῖνος οὐκ ἐπείθετο. Διόπερ ἀγανακτήσας, παρατηρησάμενος αὐτὸν κοιμώμενον, τοῦ φάρυγγος ἐπιλαϐόμενος ἀνεῖλε καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐκτεταμένον, εἶπεν· « Ὦ οὗτος, οὐ νῦν σε ἐχρῆν ἁπλοῦν εἶναι, ὅτε τέθνηκας, ὅτε δέ σοι παρῄνουν· καὶ οὐκ <ἂν> ἀνῄρησο. »
Οὕτος ὁ λόγος εἰκότως ἂν λέγοιτο ἐπ’ ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων οἳ παρὰ τὸν ἑαυτῶν βίον εἰς τοὺς φίλους πονηρευόμενοι μετὰ τὸν θάνατον εὐεργεσίας κατατίθενται.
Ὄφις πατούμενος καὶ Ζεύς
Ὄφις ὑπὸ πολλῶν πατούμενος ἀνθρώπων τῷ Διὶ ἐνετύγχανε περὶ τούτου. Ὁ δὲ Ζεὺς πρὸς αὐτὸν εἶπεν· « Ἀλλ’ εἰ τὸν πρότερόν σε πατήσαντα ἔπληξας, οὐκ ἂν ὁ δεύτερος ἐπεχείρησε τοῦτο ποιῆσαι. »
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι οἱ τοῖς πρώτοις ἐπιϐαίνουσιν ἀνθιστάμενοι τοῖς ἄλλοις φοϐεροὶ γίνονται.
Παιδίον ἐσθίον σπλάγχνα
Βοτῆρες ἐπ’ ἀγρῷ θύοντες αἶγα τοὺς σύνεγγυς ἐκάλεσαν. Σὺν αὐτοῖς δὲ ἦν καὶ γυνὴ πενιχρά, μεθ’ ἧς καὶ ὁ παῖς αὐτῆς. Προϊούσης δὲ τῆς εὐωχίας, τὸ παιδίον ὀγκωθὲν τὴν γαστέρα ἐκ τῶν κρεῶν, ὀδυνώμενον ἔλεγεν· « Ὦ μῆτερ, τὰ σπλάγχνα ἐμῶ. » Ἡ δὲ μήτηρ αὐτοῦ εἶπεν· « Οὐχὶ τὰ σά, τέκνον, ἃ δὲ κατέφαγες. »
Ὁ μῦθος οὗτος πρὸς ἄνδρα χρεωφειλέτην, ὅστις ἑτοίμως τὰ ἀλλότρια λαμϐάνων, ὅταν ἀπαιτηθῇ ταῦτα, οὕτως ἄχθεται ὥσπερ ἐὰν οἴκοθεν ταῦτα ἐδίδου.