Μῦθοι Αἰσώπειοι· ρξγ', ρξδ', ρξε'

Κολοιὸς καὶ περιστεραί

Κολοιός τις ἰδὼν περιστερὰς λιπαρὰς οὔσας λευκὸς γενόμενος ἦλθεν πρὸς τὸν περιστερῶνα ἵνα ἀπολαύοι τῆς τροφῆς αὐτῶν. Αἱ μὲν πρῶτον ἐδέξαντο αὐτόν, ἔπειτα δὲ ἀκούσασαι τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἐξέβαλον αὐτόν. Ὁ δὲ πάλιν παρὰ τοῖς κολοιοῖς ἥξας διὰ τὸ χρῶμα ὠστρακίσθη.

Ἀνάγνωσις τοῦ ρξγ' μύθου

Κολοιὸς φυγάς

Κολοιός τις συλληφθεὶς καὶ παιδίῳ δοθεὶς ἔφυγεν τὸν δεσμὸν ἔτι ἔχων. Ἐπανελθόντος αὐτοῦ εἰς τὸ δένδρον ὁ δεσμὸς τοῖ κλαδίοις περιείλετο. Διὰ τοῦτο ὁ κολοιος κλαίων τὴν τύχην ἀπέθανεν.

Ἀνάγνωσις τοῦ ρξδ' μύθου

Κόραξ καὶ ἀλώπηξ

 Ἀλώπηξ τις ἰδοῦσα κόρακα ἐπὶ κλαιδῷ καθήμενον καὶ μέρος σαρκὸς ἔχοντα, ἐκολάκευεν αὐτὸν λέγουσα ὅτι καλὸς καὶ ἀγαθός ἐστιν ὥστε βασιλεύειν ἄν, εἰ εἶχε φωνήν. Ὁ μὲν κόραξ ἔκραξεν, ἡ δὲ ἀλώπηξ ἄρασα τὸ σαρκίδιον, εἰ καὶ φρένας εἶχες, ἔφη, βασιλεύῃς ἄν.

Ἀνάγνωσις τοῦ ρξε' μύθου

Κολοιὸς καὶ περιστεραί
Κολοιὸς ἰδὼν περιστερὰς ἔν τινι περιστεροτροφείῳ καλῶς τρεφομένας, λευκάνας ἑαυτὸν ἧκεν ὡς καὶ ἀπὸ τῆς αὐτῆς διαίτης μεταληψόμενος. Αἱ δέ, μέχρι μὲν ἡσύχαζεν, οἰόμεναι περιστερὰν αὐτὸν εἶναι, προσίεντο· ἐπειδὴ δέ ποτε ἐκλαθόμενος ἐφθέγξατο, τηνικαῦτα ἀμφιγνοήσασαι αὐτοῦ τὴν φωνὴν ἐξήλασαν αὐτόν. Καὶ ὃς ἀποτυχὼν τῆς ἐνταῦθα τροφῆς ἐπανῆλθε πάλιν πρὸς τοὺς κολοιούς· κἀκεῖνοι οὐ γνωρίζοντες αὐτὸν διὰ τὸ χρῶμα τῆς μετ᾿ αὐτῶν διαίτης ἀπεῖρξαν αὐτόν. Οὕτω τε δυοῖν ἐπιθυμήσας οὐδὲ μιᾶς ἔτυχεν.
Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς δεῖ τοῖς ἑαυτῶν ἀρκεῖσθαι, λογιζομένους ὅτι ἡ πλεονεξία πρὸς τῷ μηδὲν ὠφελεῖν πολλάκις καὶ τὰ προσόντα ἀφαιρεῖται.
Κολοιὸς φυγάς
Κολοιόν τις συλλαβὼν καὶ δήσας αὐτοῦ τὸν πόδα λινῷ κάλῳ τῷ ἑαυτοῦ παιδὶ ἔδωκεν. Ὁ δὲ οὐχ ὑπομείνας τὴν μετ᾿ ἀνθρώπων δίαιταν, ὡς πρὸς ὀλίγον ἀδείας ἔτυχε, φυγὼν ἧκεν εἰς τὴν ἑαυτοῦ καλιάν. Περιειληθέντος δὲ τοῦ δεσμοῦ τοῖς κλάδοις, ἀναπτῆναι μὴ δυνάμενος ἐπειδὴ ἀποθνῄσκειν ἔμελλεν, ἔφη πρὸς ἑαυτόν· « Ἀλλ᾿ ἔγωγε δείλαιος, ὅστις τὴν παρὰ ἀνθρώπων δουλείαν μὴ ὑπομείνας ἔλαθον ἐμαυτὸν καὶ σωτηρίας στερήσας. »
Οὗτος ὁ λόγος ἁρμόσειεν ἂν ἐπ᾿ ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων οἳ μετρίων ἑαυτοὺς κινδύνων ῥύσασθαι βουλόμενοι ἔλαθον εἰς μείζονα δεινὰ περιπεσόντες.
Κόραξ καὶ ἀλώπηξ
Κόραξ κρέας ἁρπάσας ἐπί τινος δένδρου ἐκάθισεν. Ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη αὐτὸν καὶ βουλομένη τοῦ κρέατος περιγενέσθαι στᾶσα ἐπῄνει αὐτον ὡς εὐμεγέθη τε καὶ καλόν, λέγουσα καὶ ὡς πρέπει αὐτῷ μάλιστα τῶν ὀρνέων βασιλεύειν, καὶ τοῦτο πάντως ἂν ἐγένετο, εἰ φωνὴν εἶχεν. Ὁ δὲ παραστῆσαι αὐτῇ θέλων ὅτι καὶ φωνὴν ἔχει, ἀποϐαλὼν τὸ κρέας μεγάλα ἐκεκράγει. Ἐκείνη δὲ προσδραμοῦσα καὶ τὸ κρέας ἁπράσασα ἔφη· « Ὦ κόραξ, καὶ φρένας εἰ εἶχες, οὐδὲν ἂν ἐδέησας εἰς τὸ πάντων σε βασιλεῦσαι. »»
Πρὸς ἄνδρα ἀνόητον ὁ λόγος εὔκαιρος.