Ἐπαινῶ!

Ἀλλ'ἐπαινοῦμεν ὑμᾶς, ὦ Φιλήμων καὶ Βαυκίς. 

Τί ἐροῦμεν ὅταν χαρισώμεθα; Καὶ τί ἀποκρινοῦμαι ὅταν οἱ ἄλλοι χάριν ἴδωσιν ἧμιν; Μάθωμεν οὖν ἀκούοντες.

Ἀνάγνωσις τοῦ ϛ’ διδάγματος

ἐπαινῶ!
ἐπαινῶ τὸ σόν!
ἐπαινῶ τὴν σὴν πρόνοιαν.
εὖ γ’ ἐποίησας!
γενναῖος εἶ.
χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν τοῦτο ποιῇς.
κεχάρισαί μοι.
πόλλ’ ἀγαθὰ γένοιτό σοι!
καλῶς!
κάλλιστα· ἐπαινῶ.
εὖγε! εὖγε!
ὡς ἡδύ!
ἀλαλαί!
οὐδὲν διαφέρει.
ὀλίγον μέλει μοι.
τί δ' ἐμοὶ ταῦτα;
τί σοὶ τοῦτο;
σοὶ δ’ ἴσως οὐδὲν μέλει.
αὐτὸς σκόπει σύ!
νόμος γάρ ἐστιν.